Auteur: Nele Reymen
Uitgeverij: Vrijdag
Ik ken Nele Reymen van haar columns in Flair. Grappige invalshoeken en heerlijk ad rem geschreven. Vreselijk herkenbaar vaak. Ik vond het dan ook zonde toen haar columnreeks stopte. Gelukkig kreeg ik niet veel later een perfecte vervanger: Verloren Brood.
Ik wist niet zo heel goed wat ik van het boek moest verwachten. Een roman. Maar al snel bleek dat het niet zomaar een goedkoop, overdreven romantisch verhaaltje was. Eerder een bizar, vaak absurd verhaal waarvan je niet goed weet waar het naartoe gaat.
Het deed me op vele vlakken denken aan de boeken van Amélie Nothomb. De vreemde wendingen, niet voor de hand liggende plotkeuzes. Het is geen easyreading boekje. Hoewel het boek vlot leest, vind ik het geen echte pageturner. Het is geen spannend verhaal waar je per se de afloop van wil kennen. Het is eerder het bizarre dat je triggert om verder te lezen.
Samengevat: Wie hoopt op een standaardroman met happy end, die komt bedrogen uit. Maar wie een origineel boek wil vol met onverwachte wendingen, komt aardig aan z’n trekken.
