Aperitiefconcertjes op zondagochtend. Ze zijn zeldzaam in mijn agenda maar af en toe maak ik eens graag een uitzondering. Zoals gisterenmorgen. In de Academiezaal van Sint-Truiden stond het Eburon Quintet, samen met Hubert Damen aka Witse.
Ze brachten een bijzonder programma. Damen las gedichten voor die de Wereldoorlog beschreven. Intens gebracht met een prachtige stem. Aangrijpend, emotioneel, beleven met woorden, zonder beelden. Het Eburon Quintet zorgde voor de bijpassende muziek. Soms bijzonder maar vooral steengoed gebracht. Bij momenten ging het haar op m’n armen rechtstaan.
Het Eburon Quintet, vijf jonge muzikanten met bijzonder veel talent. Het soort muzikanten waar je als amateur-muzikant stiekem toch wat jaloers op bent. De muzikant die je als kleine petoeter stiekem graag zelf wilde worden. Muzikanten waar je nu alleen maar veel bewondering voor kan hebben. De ene zag ik als kleine gast al eens door de muziekschool van Sint-Truiden lopen. De andere kruiste bij gelegenheid eens m’n pad in de harmonie waar ik toen meespeelde. Jaren later beroepsmuzikant en steengoed.
De voorstelling duurde een uur. Maar het was best een intens uurtje. Je werd meegesleept zowel in de woorden als in de muziek. Best sterk voor zo’n ochtendvoorstelling. Ik was aangenaam verrast. Voor herhaling vatbaar zo’n aperitiefconcertje.
