Struggle of life

Hoe gaat het nu met mij?

Ik sta er deze #40dagenbloggen niet alleen voor. Om mijn blogplanning (waar trouwens ook vraag naar was) te vullen, kreeg ik wat hulp. En dus beantwoord ik graag de vragen van mijn lezers. Vandaag een vraagje van Evi van Evi’s Journey. Over mijn burn-out en hoe het nu eigenlijk met me gaat. Een vraag die ik ook al een paar keer in mijn enquête ben tegengekomen trouwens.

De vraag van Evi:

Hoe gaat het nu met je, ongeveer vier jaar (denk ik) na je burn-out? Zijn er momenten dat je nog over je grenzen gaat? En merk je dat dat dan sneller? En dan vooral ook; wat doe je eraan?

Een boeiende vraag wel, want het is weer even geleden dat ik er zelf eigenlijk bij stilgestaan heb. En dus wil ik er hier wel eens over nadenken. We zijn nu 3,5 jaar verder, na die platte batterij. In september zal het 4 jaar geleden zijn dat het licht uitging. Maar ik durf trots te zeggen dat ik er sterker uitgekomen ben.

En dat heb ik de afgelopen weken en maanden wel gevoeld. Een full-time job, een verhuis die niet vlekkeloos ging, veel nevenactiviteiten. Het was soms pompen of verzuipen maar ik ben niet of nauwelijks gecrasht (dat ik grumpy was bij momenten wegens moe en weinig me-time, moet je er wel bij nemen). Terwijl ik dat eigenlijk wel verwacht had. Ik had een serieuze dip ingecalculeerd, ook al past die totaal niet in mijn planning voor het moment. Ik dacht dat de man met de hamer wel zou volgen want ik durf gerust toegeven dat ik de afgelopen 1 à 2 maand te diep in mijn krachtenarsenaal heb gezeten. Maar het lijf houdt stand. En dat is iets wat nu blijkbaar terug kan, maar ik een jaar geleden nog niet moest proberen.

Quote_burnout

Al merk ik wel dat ik stilaan tijd nodig heb om te recupereren. Ik heb ook meer tijd nodig om te recupereren als de doorsnee mens. Ik merk dat aan kleine dingen. Weer maar eens een verkoudheid, vaker hoofdpijn (voor een stuk ook van die verkoudheid), in slaap vallen op de trein (of toch minstens een moeilijk momentje) … De alarmbellen gaan dus volop af. Dus ja, ik merk het wel sneller dan vroeger. Ik ben er ook zelf alerter voor geworden. Afgelopen weekend bouwde ik dus bewust een rustiger weekend in. Hoog tijd om weer in die boeken te vliegen en rust op te zoeken. Ook komend weekend zal een rustig weekend worden met me-time en quality time.

Wat mij wel sterker maakt, is regelmaat. Ook al zijn mijn nachten niet zo superlang, ik slaap 6 à 7u per nacht, de regelmaat redt me enorm. Elke dag ongeveer op hetzelfde uur m’n bed in. Elke dag ongeveer op hetzelfde uur er terug uit. De regelmaat zorgt er wel voor dat ik het kan volhouden, mijn lichaam is intussen getraind om dat iets langer vol te houden precies. En als de weken dan drukker zijn, durf ik al eens een half uur tot een uur vroeger er in kruipen. Om marge in te bouwen. Ik ben ook geen langslaper, uitslapen is in mijn termen opstaan rond 8u.

Een gouden tip is er niet. Maar eentje waar ik het meest aan had is ‘grijp in voor het te laat is’. En dat is een tip die nu nog steeds geldt. Het geeft geen zin om weer volledig ‘over de rooie‘ te gaan. Je kan beter voor een drukke periode al een kalme buffer inbouwen en voorsprong nemen op de rust, dan dat je achteraf terug uit de put moet kruipen. Als ik het voel, is het eigenlijk al te laat om te rusten. Op dat vlak ben ik momenteel dus niet zo goed bezig. Maar de rust komt er aan. En daarna bijt ik nog even door de Paasvakantie heen (op werkvlak de drukste periode van het jaar) en daarna mag de riem er serieus af. Dan is het weer tijd voor mezelf.

Ik hoop dat ik daarmee je vragen beantwoord heb, Evi? En, hoe gaat het met jou?

Getagd , ,

7 gedachten over “Hoe gaat het nu met mij?

  1. Jij hebt absoluut op mijn vraag geantwoord 🙂 Dikke merci daarvoor! Hier gaat het met ups en downs, er zijn nog heel veel dingen waar ik aan moet werken en die ik aan het verwerken ben. Maar stilaan leer ook ik wel om de signalen van mijn lichaam te herkennen. En ik heb wel besloten om als ik daar klaar voor ben er eens heel open over te bloggen. Maar eerst moet ik het zelf allemaal een plaatsje kunnen geven.

    1. Goed dat je stilaan de signalen herkent, dat doet al veel! En neem vooral je tijd, om te staan waar ik nu sta heb ik ook 3,5 jaar nodig gehad. En ik heb vaak het gevoel gehad dat ik eerst een terugval moest krijgen om daarna meer stappen vooruit te kunnen zetten! Dus laat je niet ontmoedigen door kleine terugvallen.

Laat een reactie achter bij SamajaReactie annuleren