Boekenwurm

4 tips waar ik totaal niet mee akkoord ging in Nice girls don’t get the corner office van Lois Frankel

Nice girls don’t get the corner office. Een veelbelovende titel die enorm veel verwachtingen schept. En ook al lovend onthaald werd op veel boekenblogs. Onlangs schafte ik me het ebook aan en toen ik vorige week plots zonder leesvoer op de trein zat, stak hij te hard mijn ogen uit om hem ongelezen te laten.

IMG_6207

Auteur: Lois P. Frankel
Uitgeverij: Boekerij

Enthousiast begon ik dus te lezen. Maar al snel kreeg ik het deksel op de neus. Want ik botste veel op dingen waar ik totaal niet mee akkoord ging. Op 4 van die dingen wil ik graag wat dieper ingaan. Want het is een vreemde, Amerikaanse getinte redenering op sommige vlakken.

Flexibele werktijden wekken de indruk dat je er niet 100% voor gaat.

Dat is toch compleet van de pot gerukt? Wat is er mis met telewerk, thuiswerk en glijdende werkuren. En wat heeft dat te maken met er niet 100% voor gaan? Ik ben stukken productiever als ik thuiswerk (rustige omgeving enzo) en ben blij dat ik op zware dagen eens kan profiteren van mijn flexibele uren om vroeger naar huis te gaan. Dat heeft bij mijns inziens nauwelijks iets te maken met je inzet. Ik werd er zelfs wat boos van.

Maak meer onkosten want je mannelijke collega’s doen dat ook

Euh … bij multinationals kan dat misschien allemaal. Maar Frankel heeft duidelijk nog nooit voor een vzw uit de social-profit gewerkt. De boekhouding zal ik lachen als ik eerst 5000 euro uitgeef zonder het te vragen en dan de factuur voorschotel.  Ook als mijn mannelijke collega’s dat doen trouwens.

Werken op 80% van je mogelijkheden is genoeg, het verschil met 100% zie je toch niet.

Say what?! Ik was helemaal in shock toen ik dat last. De perfectionist in mezelf heeft het daar ontzettend moeilijk mee. Ik heb geleerd dat 90 en 95% ok is als 100% niet lukt, dat is soms ook gewoon beter voor je gezondheid. Want voor een perfectionist zal het gewoon nooit 100% zijn. Maar 80%? Leg je de lat voor jezelf dan niet gewoon te laag. Kan een klant tevreden zijn met een product dat maar 80% van je mogelijkheden heeft gevraagd?

Kijk om de 3 à 5 jaar uit naar een nieuwe job.

Waarom eigenlijk? Als je goed zit waar je zit, je hebt kansen om stappen vooruit te zetten en je zit in een fantastisch team waar je kan leren van collega’s. Waarom zou je dan uitkijken naar een andere job? Een kromme redenering toch? Veranderen van job om te veranderen. Dat zal er bij mij nooit inzitten en dat heeft toch ook totaal niks te maken met succesvol zijn. Als je tevreden bent waar je zit, waarom zou je dan veranderen? KSA is niet voor de eeuwigheid dus ik weet dat ik moet op termijn uitkijken naar iets anders. Maar mocht onze leiding nu eens niet half zo oud zijn dan ik en de job zou fysiek iets minder intensief zijn, ik zou het misschien wel voor de rest van mijn leven willen doen (puur op basis van jobinhoud dan). Ik doe nu eenmaal graag wat ik doe.

Vier belangrijke ideeën waar ik dus totaal niet mee akkoord ging in het boek. Het boek straalt in het algemeen een heel Amerikaanse sfeer uit. En hoewel het een heel feministisch boek is met de man vaak als boeman, wordt de vrouw toch vaak neergezet als een domme koe. En dat schoot bij mij toch wat in het verkeerde keelgat. Niet iedereen is onderdrukt en wordt in zijn job benadeeld ten opzichte van de mannen. Daarvoor zijn er loonbarema’s, takenpakketten waar over onderhandeld wordt etc. En ja, Frankel haalt wel aan dat je er uit moet pikken wat op jou van toepassing is, maar toch kreeg ik een heel negatief gevoel bij het boek.

Gelukkig kon ik er ook twee werkpuntjes voor mezelf uithalen. Dingen waar ik me wel al van bewust was maar waar ik gewoon zelf wat aan moet werken:

Accepteer complimenten

Geeft iemand een compliment, zeg dan gewoon ‘dank je wel’. En verstop je niet achter inspanningen van anderen. Een werkpuntje, al heb ik daar wel al stappen in gezet. Ik krijg graag complimenten. Maar ik geef ook toe dat ik 10-15 complimenten nodig heb om 1 punt van (soms ook onterechte) kritiek te kunnen compenseren. Dat hakt er soms echt wel in, zeker onterechte kritiek. Dus voortaan neem ik complimenten met de glimlach aan. Je bent gewaarschuwd.

Minimaliseer je werk niet.

Als je hard gewerkt hebt aan iets, mag je daar ook voor uitkomen. Zeg niet ‘och, het stelde niets voor, dat viel wel mee’. Nee, je hebt er hard voor gewerkt, erken dat gewoon. Ja, dat kostte me veel werk en ik apprecieer dat je dat opmerkt. Punt. Je moet er ook geen heel verhaal rond bouwen en zeggen op welke dagen je tot middernacht bent doorgegaan om het af te krijgen. Maar je mag wel duidelijk laten merken, dat je een extra inspanning hebt geleverd en je trots bent op het resultaat.

Nice girls don’t get the corner office was dus een boek met ups and downs. Ik vond het voor mezelf minder relevant. Misschien meer van toepassing om vrouwen die carrière willen maken bij grote multinationals of sectoren waar vrouwen een beetje worden verdrukt. In de sociaal-culturele sector mag ik daar voorlopig nog niet van klagen. Ze kunnen wel nog wat van ons leren, denk ik.

Getagd , , , ,

6 gedachten over “4 tips waar ik totaal niet mee akkoord ging in Nice girls don’t get the corner office van Lois Frankel

  1. Jij bent nu al de tweede waar ik deze week lees dat het boek toch wel een heel dubbel gevoel geeft.
    Als ik het zo lees is het inderdaad nogal Amerikaans en geeft het vooral het gevoel alsof we niet goed bezig zijn als vrouwen. En dat is jammer, toch?

    1. Ja, dat is ontzettend jammer. Je krijgt heel hard het gevoel dat elke vrouw een 12-jarig meisje is dat constant de kaas van haar brood laat eten. Ik moet echt wel een manwijf zijn dan in haar beschrijving 😂.

  2. Wauw van die stellingen schrik ik toch wat. En ik ga er trouwens ook helemaal niet mee akkoord. Want inderdaad, wat is er in godsnaam mis met flexibele werkuren? Zonder zou ik mijn zoontje ofwel nooit meer zien of zou ik huismoeder moeten worden.

Laat een reactie achter bij EviReactie annuleren