Struggle of life

“Jij zal het nooit maken”

Vorige week lag ik met Flair in de zetel. Een luchtige boekje ter ontspanning. Tot ik bij een artikel kwam met als insteek “Jij zal het nooit maken”. De luchtige noot werd plots een stuk serieuzer en ik was wel geboeid door het artikel. Vooral omdat ik er een groot stuk van mezelf in herkende. Ik leg graag uit waarom.

De insteek van het artikel was vooral het gebrek aan geloof in jou als persoon. Vrouwen die een bepaalde ambitie hadden en heel de tijd te horen kregen ‘Je zal het nooit ver schoppen’. Gelukkig lieten ze die commentaar voor wat het was en deden ze toch gewoon hun zin in de meeste gevallen. En plots dacht ik “Hé, dat was bij mij ook!”.

quote_zelfvertrouwen

11-12 jaar was ik. Het einde van het zesde studiejaar. Het moment om de grote studiekeuze voor het middelbaar te maken. Best wel een grote stap voor een klein dutske dat uit een klein dorpsschooltje komt. Ik was daar best wel bij de beteren van de klas. Zeker in het lager ging het vrij makkelijk. Ik moest wel leren en werken, maar het was nu ook weer niet dat het mij zoveel energie kostte. En dus twijfelde ik best wel. Ik had aanleg voor talen maar ook wel voor wiskunde. Maar uiteindelijk hakte ik de knoop door en koos ik voor Latijn. Het toenmalige PMS was daar minder enthousiast over. “Latijn is te hoog gegrepen voor jou. Kies maar moderne.” En ja, koppig ben ik ook en ik deed gewoon mijn zin. En gelukkig maar, ik deed uiteindelijk 6 jaar Latijn(-Wiskunde).

L’histoire se répète. Op het eind van het middelbaar had ik nog eens dezelfde discussie met het CLB. Ik was een gemiddelde student in het middelbaar. Ik moest best wel meer moeite doen dan in het lager. Anderzijds heb ik zeker nooit het onderste uit de kan moeten halen om mijn diploma Latijn-Wiskunde te halen. Ik deed wat jobtesten en twijfelde lang tussen architectuur en communicatie. Toen ik uiteindelijk voor mezelf de knoop had doorgehakt (Communicatiewetenschappen aan de KULeuven), begon het debat met het CLB. “Want universiteit, dat is niks voor jou. Zou je niet beter communicatiemanagement gaan doen?” Ik reageerde met een droge: “Zakken kan ik altijd.” Het werd me niet echt in dank afgenomen. Maar ik heb wel m’n gram gehaald. Ik bleef in het eerste jaar even plakken met wat aanpassingsmoeilijkheden maar hoe hoger ik ging, hoe beter ik scoorde. Ik deed er zelfs nog een extra master bovenop. Communicatiewetenschappen en Radio- en TV-journalistiek in the pocket.

Ik ben enorm blij dat ik toch gewoon mijn zin heb gedaan. Anders zou ik nooit gestaan hebben waar ik nu sta. Maar echt bemoedigend vond ik die momenten niet bepaald. Het was best wel een deuk voor m’n zelfvertrouwen. Gelukkig heb ik genoeg gramschap en koppigheid in mezelf ook om me te bewijzen. Want zo ben ik dan ook weer wel. En dat heb ik uiteindelijk wel gedaan met gewoon de diploma’s te halen die ik wilde. Nu kan ik gewoon zeggen: “Zie je wel.”

Hebben ze ooit tegen jou gezegd dat je het nooit zal maken?

Getagd , ,

11 gedachten over ““Jij zal het nooit maken”

  1. Ik was altijd een redelijk goeie student en er zijn nooit vragen gesteld toen ik Latijnse en universiteit ging doen. Al heb ik dat Latijn maar een jaar volgehouden want echt mijn ding niet en eigenlijk is het jammer dat mensen het dan zien als ‘zakken’ als je in het 2e jaar naar moderne gaat.
    Ik ken een gelijkaardig verhaal dan dat van jou en vind het knap dat jullie op je strepen bent gaan staan en hebt bewezen dat het wel kon. Je mag toch op z’n minst de kans grijpen.

  2. Ik was van mezelf al heel onzeker dus ik ben blij dat ik maar zelden met dit soort uitspraken werd geconfronteerd. Aan het einde van het vierde middelbaar heeft de school wel aangeraden om een andere (lagere) richting te gaan volgen vermits ik door langdurige afwezigheden (slechte gezondheid was toen ook al van de partij) te hard op mijn tippen moest lopen om er door te geraken. Eigenlijk vind ik het nog steeds een beetje stom dat ik die omschakeling heb gedaan. Niet omdat ik iets tegen de richting had of zo maar omdat ik dat volgende jaar vrijwel de hele tijd in het ziekenhuis lag en uiteindelijk dus toch een jaar moest dubbelen. Ik vind het trouwens super knap dat je niet één maar tweemaal sterk genoeg in je schoenen stond om je niet te laten ontmoedigen door die uitspraken van het CLB.

  3. Bij mij ging het anders. Op school zeiden ze na het lager dat ik Latijnse moest doen, maar ik wou dat niet, dus ben ik Moderne gaan doen. In het Hoger Onderwijs raadden ze mij aan om ergotherapie te doen, maar dat was het verste van mijn dromen. Ik deed Wetenschappen-Wiskunde, en iedereen verwachtte dat ik iets met die vakken ging doen. Maar toch koos ik voor Interieurvormgeving, en daarna nog Interieurarchitectuur.

  4. Ik kan me zelf niet zoiets herinneren maar bij mijn vriend was het in het middelbaar net hetzelfde. Wij zaten in de humane wetenschappen en hij wou architectuur doen wat hem door onze leerkrachten ook werd afgeraden. Dat gaat nooit lukken, te weinig wiskunde gehad om te kunnen slagen, blabla. Hij heeft het toch ook maar mooi gedaan. Bij zijn broer zelfde verhaal eigenlijk. Ik vind het altijd erg als er zo’n dingen beweerd worden.
    Ik moest trouwens Latijn gaan doen maar ik had echt geen flauw benul wat dat allemaal in hield. Ben na een trimester naar moderne gegaan omdat het niets voor mij was.

  5. Een vriend van mij verraste me in het zesde middelbaar op dat vlak in zeer onaangename zin. Ik maakte plannen om aan de universiteit te gaan studeren, net als twee andere meisjes uit de klas, en hij zei ronduit dat we veel te hoog grepen en binnen twee jaar voor kleuterleidster zouden gaan. Zelf vind ik kleuterleidster zowat het zwaarste beroep ter wereld, dus daar ging het me niet om. Maar wel het feit dat we als meisje niet te hoog mochten grijpen en iets met kinderen zouden doen. Zo ouderwets van gedachten, dat had ik in hem niet gezien. Ik heb mijn diploma aan de unief gehaald, hij niet trouwens.

  6. Story of my life! Ik heb het verschillende keren gehoord maar mijn ouders dachten: “zij zullen het wel weten zeker”. Gelukkig voor mij was het de eerste keer anders gelopen. Stel je voor, je zit in de 3de kleuterklas als kleinste meisje dat geboren is op 30 december. Het enige andere meisje in dezelfde klas is geboren ergens begin januari. Mijn ouders kregen toen van het PMS te horen dat ik nog te speels en klein was om naar het eerste studiejaar te gaan. De juffrouw van het 1ste studiejaar stelde mijn ouders gerust, ze had het al vaker meegemaakt en dus niet geneigd om de uitspraak van het PMS te bevestigen en dus mocht ik het toch proberen in het 1ste studiejaar. In het 6de studiejaar was het anders. CLB stelde voor om BSO te gaan doen want ik moest toch veel moeite doen om te leren. Ik wou graag Moderne talen doen in het ASO maar dat was uitgesloten. Uiteindelijk heb ik voor Handel (TSO) gekozen met steun van leerkrachten en ouders want als het te zwaar was, kon ik nog zakken naar BSO. In het 6de middelbaar opnieuw van dat! Maar dit keer heb ik mijn eigen willetje opgedrongen om Office Management te gaan studeren. Ik ben nu fier om te zeggen dat ik Nooit 1 herexamen heb gehad of een jaar heb moeten dubbelen in mijn schoolcarrière. Je kan je toch afvragen wat het nut is van zo’n adviezen? Voor mij zullen ze nooit veel waarde hebben 😉

  7. O zo herkenbaar! Na het middelbaar werd me gezegd dat ik nooit aan mijn studies Germaanse Talen mocht beginnen want ik zou dat absoluut niet kunnen. Zes jaar later had ik twee universitaire diploma’s op zak … Dus ik ben heel blij dat ik toen niet geluisterd heb en koppig doorgezet heb.

Laat een reactie achter bij SamajaReactie annuleren