Jong Burn-out. Een sprekende titel. En dus moest ik het boek gewoon kunnen lezen. Al blijft de vraag steeds, kan ik er nog iets uit bijleren? Het was al bij al niet zo’n dik boek dus in sneltempo zou ik het gewoon te weten komen. De verwachtingen lagen in elk geval hoog, misschien wel iets te hoog.
Auteur: Nienke Thurlings
Uitgeverij: Altamira
Ik wil graag starten met drie dingen die ik leerde uit Jong Burn-out. Omdat het boek zeker een hoop goeie insteken bevat.
- Je hebt momenten van niets doen nodig om andere dingen te kunnen verwerken. We zijn niet meer gewend om ons te vervelen. De smartphone is overal en vervelen, dat doen we zelden nog. Maar ons hoofd heeft duidelijk geen tijd meer om alles verwerkt te krijgen. Dus moeten we bewust ‘lege’ momentjes terug inbouwen. En dat is ook voor mij nog een werkpuntje, ik doe dat zelf ook nog te weinig.
- Je hebt een basisritme nodig. Ik vertelde het eergisteren nog. Regelmaat is mijn redding. Een basisritme kan je helpen om minder uitgeput te zijn. Je lichaam zal ook op hetzelfde tijdstip om hetzelfde vragen, eten, drinken, slaap. Voor mij een enorme steun, zeker in drukke periodes. Hoe onregelmatiger mijn leven, hoe zwaarder ik het heb. Mijn belangrijkste basis is ‘op hetzelfde uur gaan slapen, op hetzelfde uur opstaan’.
- Je kiest steeds meer voor wat jij leuk en belangrijk vindt. Als je lang jezelf op de tweede plaats hebt gezet, leer je om terug voor jezelf te kiezen. En misschien doe ik dat nog steeds te weinig, maar ik doe het in elk geval al veel meer dan vroeger. Je kan alleen maar voldoening halen uit het feit dat je kiest voor dingen die je zelf leuk en belangrijk vindt.
Maar tegelijk kan ik me niet altijd vinden in de visie van Nienke Thurlings. Burn-out boeken zijn vaak ook wat zweverig. Je moet terug aarden, terugkomen in het moment … dat dus. En dat is net iets teveel prietpraat voor mij. Ik geloof hard in mindfulness omwille van de ademhalingsoefeningen die je een stuk rustiger maken. Maar het zweverige ligt me een stuk minder.
Daarnaast gaat het in het boek vaak over een werkgerelateerde burn-out en krijg je zelfs de tip om op zoek te gaan naar een andere job in je herstel. Maar niet elke burn-out is werkgerelateerd. Ik ben het levende bewijs. Ik ben nog steeds heel gelukkig in m’n job en in mijn geval had een andere job niet meteen een oplossing geboden. Je moet gewoon voor jezelf op zoek naar de oorzaak, waar liep het fout. En dat is lang niet altijd bij de job. Ik had gewoon geen recuperatietijd meer. Deels door de job, maar even goed door veel hobby’s, veel afspreken met vrienden en overal willen bijzijn. Bij mij is timemanagement dus een veel betere oplossing geweest dan een nieuwe job.
Ik hou dus gemengde gevoelens over aan Jong Burn-out. Enerzijds heb ik er toch wel wat dingen van kunnen opsteken, al was het maar gewoon als reminder voor mezelf. Maar op andere vlakken botst mijn visie duidelijk met die van Nienke. Veel heeft waarschijnlijk met persoonlijke ervaringen te maken. Kleuren en smaken, je weet wel.
Ik ben er wel eens benieuwd naar. En alhoewel mijn burn-out grotendeels veroorzaakt werd door het werk en een andere omgeving in mijn geval dus wel heel noodzakelijk was en is, volg ik je wel. Elke burn-out is anders en ik geloof ook niet dat er 1 reden is. Wat ik wel geloof is dat er een grote reden kan zijn, maar dat er ook heel wat andere kleine(re) factoren bijdragen. Dus ik snap je wel 🙂
Dat eerste puntje is zo waar, maar ook hier is dat niet evident. Mooie pyjama trouwens 🙂
Haha merci, leve de Primark!
Dat van dat we niet meer weten hoe we ons moeten vervelen, heb ik ook al gehoord – vooral omwille van het gecombineerde schuldgevoel, want ja er is heus nog genoeg te doen en dan zit gij te niksen?? Ik denk dat het geleden is sinds mijn studententijd dat ik me nog verveeld heb. Echt verveeld. Mijn hoofd loopt bij momenten echt over! Ook voor mezelf kiezen doe ik nog steeds te weinig. Want dat komt zo egoïstisch over en dat wordt ook niet aanvaard, want niemand lijkt te begrijpen dat je eens een weekje lege avonden wilt om uit te rusten; ge kunt dan toch net zo goed wél mee op café gaan?! Echt vermoeiend dus soms lieg ik en zeg ik dat iets te doen heb, net om niet te moeten meegaan… Zou niet moeten he?
Nee, dat zou niet moeten. Tegen echt goeie vrienden zeg ik gewoon dat ik rust nodig heb en dat het daarom niet lukt, ze snappen dat wel!
Mmm, dan is er in mijn omgeving gewoon heel weinig onbegrip. Mensen lijken het nogal gauw persoonlijk op te nemen: alsof je een excuus verzint en hen eigenlijk gewoon niet wil zien…. Maar misschien ligt het eerder aan mij dat ik dénk dat zij het zo opnemen, kan ook 😉