4 dingen waar ik me mateloos aan erger

Meestal is mijn principe leven en laten leven. Ik heb doorheen de jaren geleerd om me niet te veel aan te trekken van anderen. I do my thing, you do yours. Zo simpel is het. Als ik zin heb om mijn tijd in bloggen en boeken te steken en de ander vindt dat stom, dan is dat het probleem van de ander. Zolang ik er maar gelukkig van word. Toch zijn er een paar dingen waar ik me mateloos aan erger bij anderen. Ze zijn gewoon sterker dan mezelf.

• Egocentrisme: Met stip op 1: zij die enkel bezig zijn met zichzelf. En dat kan heel breed gaan. Van mensen die roken en de rook ongegeneerd in je gezicht blazen, tot mensen die de trein opstappen zonder de andere mensen eerst te laten afstappen, over mensen die enkel hun eigen verhaal kwijt willen maar nooit naar jouw verhaal luisteren, naar mensen die keihard kunnen zijn in hun commentaar maar zelf geen opbouwende kritiek kunnen verdragen. Hoe hard kan je denken dat de wereld enkel en alleen om jou draait. Vreselijk vind ik dat. Iemand die ergens binnenkomt met een air die heeft er voor mij al gelegen. Als je je handen
• Ongeduldigheid: Ik ben van nature uit redelijk geduldig. Ik heb veel respect voor mensen en probeer me in te leven in hun situatie. Ik geef een tweede kans als ik vind dat dat gepast is. Als ik me in iets vastbijt, kan je er van op aan dat het in orde komt en als dat niet het geval is, geef ik dat ruim op tijd aan. Ik heb daar geen 20 aanporrende reminders voor nodig, zeker niet van mensen die zelf nooit in orde zijn. Hetzelfde met auto’s die constant in je gat rijden en heel de tijd twijfelen tussen voorbijsteken en kontrijden. Of mensen die proberen voor te steken in de rij. Of mensen die willen dat je dingen meteen doet, zonder dat tijdig in te plannen en zonder dat het project echt zo dringend is.
• Stinkende mensen: In eender welke context wil je er toch altijd wat deftig uitzien. En goed ruiken, of toch op z’n minst niet stinken. Die geur ergert me vooral in de zomer. Snikhete treinen, weinig raampjes en vaak geen airco. Veel te veel volk op een spitsuurtrein. En dan van die stinkende mensen, die stinken naar bier, sigaretten en zweet. Deo, iemand? Wat verfrissing of verluchting? Of een muntje? Dat is nu toch echt het minste. Zeker in de zomer. Want in de winter kan ik ongegeneerd mijn neus in mijn welriekende sjaal steken en het negeren. Dat lukt in de zomer niet, het zou nogal een zicht zijn, geef toe.
• Luie mensen: Ik geef toe: je hebt lui en lui. Het is niet omdat je eens een namiddag op je lui gat in de zetel ligt, dat je lui bent. Ik kan daar ook van genieten. Maar ik vind het vreselijk als het werk altijd op de nek van dezelfde mensen moet terechtkomen. In eender welke context trouwens, privé, hobby of in werkverband. De mensen die graag met de eer gaan lopen maar nooit zelf hun handen uit de mouwen steken. Zij die constant roepen ‘druk druk druk’ maar eigenlijk helemaal niet zoveel te doen hebben. Of dubbel zo lang over een taak doen dat jij zelf. Of steeds dezelfde personen die dingen moeten regelen of organiseren. Vele handen maken het werk licht, maar van een steken er al meer handen in dan van de ander. Vroeger was ik dan degene die de gaten wel dichtreed, ik zei al eens snel ‘ik zal dat wel doen’. Maar die tijd is voorbij. Ik doe met veel plezier mijn deel en soms nog eens iets extra. Maar ik rij niet meer alle gaten dicht.

Aan wat erger jij je?