Het lijkt stilaan een trendwoord. Authenticiteit. Het is een soort buzzwoord voor de communicatiewereld geworden. Jezelf zijn, dichtbij jezelf blijven en vooral niet mee in de pas lopen van de grote marketinggoeroes. En toch liep het mis voor mezelf. Ik was het allemaal even kwijt. En toen kwam er nog een baby bovenop en een hoop ‘domme’ regels voor influencers die plots ook een impact hadden op een kleine garnaal als mezelf. Na een half jaar radiostilte is het hoog tijd om hier af en toe nog eens een schrijfsel op jullie los te laten.
De afgelopen jaren waren een zoektocht naar mezelf op veel vlakken. Een burn-out eind 2015 zorgde ervoor dat ik opnieuw op zoek moest naar mezelf als persoon. Het was vooral zoeken naar een beter evenwicht. Toen daar half 2020 bijna een tweede burn-out bovenop kwam (met een heel andere insteek), had ik het gevoel dat ik op persoonlijk vlak nog van veel dieper moest komen. Dankzij een nieuwe job had ik begin 2021 op dat vlak eindelijk alles weer ongeveer op de rails.
Tijd voor nieuwe uitdagingen. Mijn vertrouwen kreeg een boost. Het was tijd om mezelf wat extra te prikkelen. Insert een nieuwe boost voor mijn blog en het opstarten van ContentKat. Inclusief ‘het meteen goed willen doen’. Met een strakke contentplanning, een zoektocht naar klanten, hippe cursussen van online goeroes en stappenplannetjes die je vertellen hoe je met 100% zekerheid een succesvolle business kan uitbouwen en nieuwe regels van de federale overheid rond bloggers en influencers … En toen verloor ik mezelf.
Ik had het er mee gehad. Wilde ik mijn bijberoep wel uitbouwen tot een hoofdberoep? Was ik niet gewoon tevreden met wat extra opdrachten naast mijn fulltime hoofdberoep als ambtenaar? Had ik zin om van mijn blog een commerciële activiteit te maken waarvoor ik een belastingsaangifte moest doen omdat ik 5 keer per jaar eens een gratis boek ontvang van een uitgeverij of 15 euro per jaar van Bol.com krijg voor de commissie op hun affiliateprogramma?
Toen stropte het. Dat ik tegelijk ontdekte dat er een baby op komst was, speelde ook een rol. Mijn prioriteiten lagen op dat moment ergens anders. Ik moest even voor mezelf zorgen. Het gaf me ruimte om alles te laten bezinken en uit te vissen wat ik wil en hoe ik dat wil. In heel die denkoefening bleek authenticiteit voor mij het codewoord. Niet de hippe variant met commerciële insteek. Wel de ‘You do you’- en ‘hoe je het ook doet, als het voor jou goed voelt, is het goed’-variant.
Ik stelde vast dat ik het leuk vind om naast mijn fulltime hoofdberoep solo-ondernemers bij te staan bij het schrijven van hun teksten. Dat ik mijn fulltime hoofdberoep ook gewoon heel graag doe. En dat ik eigenlijk het ene niet voor het andere wil opofferen. Het is goed zoals het is. Hier en daar een extra opdracht waarin ik mijn ei kwijt kan voor mezelf. En daarnaast knallen in hoofdberoep. Daar word ik gelukkig van.
Hetzelfde geldt trouwens voor Perfect Imperfect. Het is een extra uitlaatklep waar ik schrijfsels in kwijt kan, die ik op een andere plek niet kwijt kan. Het zou zonde zijn om dat overboord te gooien. Maar het strenge keurslijf wil ik loslaten. De afgelopen twee weken brainstormde ik over ideeën en maakte ik een contentplanning. Vooral om het mezelf makkelijker te maken. Om ideeën op reserve te hebben. Wat komt dat komt, wat niet komt, komt niet.
Het is mijn manier van authentiek bloggen en ondernemen. En moet ik die manier binnen een paar maanden bijstellen? Dan is dat maar zo.
Hoe zit dat bij jou? Hoe zorg jij ervoor dat je dichtbij jezelf blijft?
Welkom terug! Interessant wat je allemaal aanhaalt, en op vele vlakken herkenbaar. Ambitie richting een bijberoep heb ik niet, maar de blog als uitlaatklep wil ik ook graag behouden. Of die nu veel volk trekt of niet maakt me eigenlijk niet uit. Ik treed je met plezier bij als lid van de ‘You do you’-club!
Mijn blog stond de laatste maanden ook op een laag pitje, gewoon omdat het er niet van kwam. En het is dan gewoon een kwestie van loslaten. Ik kan lastig zijn op mezelf dat ik geen content heb gemaakt, maar echt bevorderend werkt dat niet.
Herkenbaar! Ik hoop dat ik eindelijk de klik heb gemaakt om het allemaal wat meer los te laten 😄
Moeilijk he!
Welkom terug! Soms is even afstand nemen goed om te voelen wat je écht wil. ‘Het is goed zoals het is’ klinkt in elk geval wel goed :-).
Welkom terug! Wat je schrijft, is heel herkenbaar (hoofd -versus bijberoep). Blij dat het helder is in je hoofd: houden zo!
het past goed bij je titel Perfect Imperfect eh. Je eigen noden herkennen en erkennen is het belangrijkste.
Ikzelf blog al zolang (18 jaar!! Whoaaa) op mijn plekje dat ik al meer dan decennia al lang opgegeven heb om veel volgers te krijgen en een gekende blogger enz. Omdat zoiets bereiken betekent dat ik op een manier zou moeten gaan bloggen die gewoon niet bij mij past. Ik wil geen formats, trends, samenwerkingen en te grote focus op schrijfstijl en structuur enz…. Mijn blog is gewoonweg mijn spontane imperfecte dagboek, een manier om ervaringen van mezelf extra te verwerken, nagenieten, terugblikken als introvert. Zo raak ik wel nooit in inspiratiedips. En ik vind het fijner om te weten dat er een klein groepje (gekende andere bloggers?) langskomt, liefst mensen die ook weg van alle hypes hun eigen blog gewoon volhouden en eens achter hun schermen laten kijken zodat ik hen ook een beetje ken. En da’s het fijnste voor mij.
Het is nooit in mij opgekomen om er ook maar iets semi-professioneel mee te doen.