21 september 2015. De dag dat het licht uitging. ’s Morgens opstaan met het gevoel dat het echt niet meer gaat. Je al weken van dag naar dag slepen en dan beseffen dat het gewoon zo niet meer verder kan. Naar de dokter stappen en daarna mentaal ook een beetje instorten.
Dat was wat me een jaar geleden overkwam. Het verdict: burn-out. Een klachtenlijstje om u tegen te zeggen: moeilijk in slaap geraken, niet recupereren, vaak hoofdpijn, spijsverteringsproblemen, veel te hoge bloeddruk, rusteloos hoofd, gebrek aan concentratie, paniekaanvallen … kortom, genoeg signalen die ik al veel langer had moeten opmerken.
Waar sta ik een jaar later? Wel, ik ben er sterker uit gekomen. Ik mag van geluk spreken dat ik ‘maar’ vijf weken echt heb thuis gezeten. Maar het herstel had veel langer nodig. Ik durf gerust zeggen dat ik nog steeds niet helemaal de oude ben, maar het contrast met een jaar geleden kan nauwelijks nog groter. Ik heb terug energie, ik ben veel beter gezind, sta positiever in het leven en kan weer wat klappen incasseren zonder helemaal van de kaart geveegd te worden.
Hoe ik dat doe? Ik zet mezelf op de eerste plaats. Dat klinkt egoïstisch maar was noodzakelijk. Ik moest opnieuw naar m’n lichaam leren luisteren en voorkomen dat ik weer al te veel in het rood zou gaan. Dat was met vallen en opstaan. Maar ik denk dat ik ondertussen een goed ritme te pakken heb. En ik grijp in als ik zie dat het weer de foute richting uit gaat. Dat heeft wat moeite gekost om te leren inschatten en misschien ga ik nog wel eens op m’n bek gaan. Maar de kans dat ik nog zwaar in het rood ga, is klein.
Ik ben het handjevol vrienden dat me altijd is blijven steunen zeer dankbaar. Ze hebben heel veel geduld met me gehad maar zijn altijd in mij blijven geloven. Ik kan ze op één hand tellen maar ze zijn me zo dierbaar. En dat zijn dingen die voor de rest van mijn leven zal onthouden. Ik wil er even hard voor hen zijn als ze me ooit nodig hebben.
Hoe kijk ik er op terug? Ik heb m’n les geleerd. Het was een zware dobber om te verteren. Ik ben er zeker nog niet van af. Maar het heeft me ook wel nieuwe moed gegeven. Frisse moed. Ik wens het niemand toe. Maar het doet je wel nadenken. Ik wil nooit meer terug naar dat slechte gevoel.
Check. Check. Dubbelcheck. Als ze vragen waar ik de moed haal is het belangrijkste antwoord: mij niet meer zo voelen. Goed bezig! Als je jezelf niet goed voelt, kan je ook anderen niet goed doen voelen. Daarom mag je ‘egoïstisch’ zijn.
Ik ken hem ook, die ochtend waarop de wekker gaat en ge alleen maar kunt denken: ik graak niet tot in de douche, ik graak niet tot in de auto, ik graak al helemaal niet tot op mijn werk. Stevige comeback gemaakt, respect!! En dan binnenkort ook nog eens 5k lopen zeg, wow!! 😛
Zeer herkenbaar. Ik ben net niet in een burnout verzeild geraakt maar ik zat heel close. Ik herinner me ook nog haarscherp het moment dat ik aan de eettafel in tranen ben uitgebarsten omdat het allemaal niet meer ging. En toen besefte ik: er moet en er zal iets veranderen.
Ik ben blij dat je je zoveel beter voelt nu!