Ik bewonder Eva Daeleman. Voor haar karakter, voor haar vechtlust en op alle shit te trotseren die ze de afgelopen jaren over haar heen kreeg. Een topwijf omdat ze blijft doorbijten en de moeilijke momenten gebruikt om anderen een hart onder de riem te steken. Na Factor 25 is dit het tweede boek dat ik las over haar strijd om er weer bovenop te geraken.
Auteur: Eva Daeleman
Uitgeverij: Manteau
Dit keer geen mooi aaneenhangend verhaal, opgedeeld in hoofdstukjes. Wel losse fragmenten, huppelend door de tijd in een strakke zwart-witte lay-out. Daeleman brengt het verhaal van haar burn-out. Dat wat al veel langer in de lucht hing en in haar vorige boek misschien al wel duidelijk was, maar toch nooit echt leek door te dringen. Tot het echt niet meer ging. De batterij volledig leeg was en heel wat tijd nodig had om terug op te laden.
Daeleman steekt niet onder stoelen of banken dat ze stevig wat hulp nodig had om er terug bovenop te geraken. Dat ze het ‘wat denken anderen van mij’ heeft ingeruild voor ‘waar voel ik mezelf goed bij’. Een mooie filosofie, eentje om te onthouden. Een filosofie die ze nu nog dagelijks in de praktijk probeert om te zetten. Maar met meer houvast dan voordien. Yoga als rustpunt, Olav als ankerpunt.
Laat Het jaar van de Hond een les zijn voor iedereen, mezelf in de eerste plaats. Want hoewel de batterij bij mij ook al eens leeg was, durf ik mezelf toch nog af en toe eens voorbij te lopen. Maar hoe langer, hoe meer zie ik in dat ik gewoon voor mezelf moet kiezen. Want dat doet niemand in mijn plaats. En dat is wat Eva Daeleman ook duidelijk maakt. Wees lief voor jezelf en kies voor wat je graag doet.
ik probeer het zeker ook eens te lezen, het spreekt me wel aan!