Eind 2015 ging de batterij plat. Ik ben er sowieso sterker uitgekomen, veel bewuster van wat er rond me heen gebeurt. Maar een burn-out verdwijnt niet gewoon uit je leven. Het is een constante evenwichtsoefening. Een blijvend aandachtspunt waar ik de rest van mijn leven rekening mee zal moeten houden.
Daarom ga ik eens graag in op zes dingen die niemand ziet van een burn-out. Jaren later. Dingen die mijn leven nog steeds bepalen en waar ik ook de komende jaren nog rekening mee zal moeten houden. Maar geen zorgen, ik zie het eerder als iets positiefs. Iets waar ik me mee kan wapenen voor de toekomst. Het zorgt ervoor dat ik meestal wél kan doen wat ik wil.
- Feestjes tot 4-5u ’s morgens zijn verleden tijd. Of ja, niet helemaal. Ik zou dat nog kunnen. Maar dan ben ik daarna dagenlang geen mens meer. Inclusief migraine-aanvallen (zelfs zonder alcohol). En dus ga verlaat ik feestjes plichtsbewust vaak rond de klok van 1u.
- Mijn lichaam schreeuwt om routine. Elke dag opstaan om 5.30u en gaan slapen rond 22u, perfect. Geen probleem. Maar ergens een half uur of een uur verschuiven, vergeet het. Ik moet daar meerdere dagen van recupereren.
- Hoewel ik uiterlijk vaak koel blijf, kook ik soms binnenin. Meerdere drukke dagen achter elkaar zonder de nodige recuperatie? Dat is een lijf dat schreeuwt om rust. Mijn hoofd is overprikkeld, mijn energievatje heeft het moeilijk. En ik moet tegen mezelf zeggen ‘vriendelijk blijven Katrien, je bent gewoon moe’.
- Elke check-up is een controle. Hoge bloeddruk, slechte bloedwaarden, vaak en veel verkouden … het zijn medische parameters die meer dan vroeger in het oog gehouden worden. En ja, daar gaan de nodige verwittigingen mee gepaard. Mijn ziekenverlof om te bekomen van een verkoudheid, griepje of buikgriep kan daardoor ook al eens langer zijn dan bij de doorsnee mens.
- Bekomen van de drukte is vaak ook: niet kunnen lezen omdat de concentratie helemaal weg is, om 21u al slapen in de zetel, dingen 5 keer moeten lezen om ze te begrijpen of geen fut meer hebben om ’s avonds nog om het even welke kleine inspanning te doen.
- Veel bewuster keuzes maken. Ik organiseer mijn agenda tegenwoordig op zijn Marie Kondo’s: Word ik er gelukkig van? Dan doe ik het. Word ik er niet helemaal warm van? Laat het dan maar passeren. En ja, dat houdt in dat ik veel minder met vriendinnen afspreek, dat ik al eens een repetitie moet laten vallen, dat ik niet elk uitstapje meedoe … Het lastige is dat dat vaak niet door iedereen geapprecieerd wordt. Enkel degene die echt hetzelfde meemaken, begrijpen het.
Waar moet jij rekening mee houden terwijl anderen zich daar misschien niet bewust van zijn?
Klinkt bekend. Maar jij noemt kenmerken die typisch zijn voor hooggevoelige mensen (burn-out wordt soms verward met hooggevoeligheid). Ik had vorig jaar van hetzelfde last. Magnesium van Mannavital helpt goed. Dat is de magnesiumbisglycinaat en verstrekt de zenuwen. In de apotheek krijg je oxide en dat neem je niet op. Als ik een paar dagen stop merk ik het verschil. Erg prikkelbaar dan en kan dan tegen veel minder.
Hey Christine, ik had eind 2015 wel degelijk een burn-out. En dit zijn de symptomen die ik nadien had, voordien eigenlijk zelden last van gehad. De leeftijd speelt zeker een rol maar mijn bloedwaarden worden gemonitord en zijn momenteel heel goed dus extra vitaminen heb ik zeker niet nodig :).
Ik zeg steeds dat het feit dat mijn handicaps onzichtbaar zijn mijn grootste handicap is. Mensen zijn me wanneer ik buitenshuis ben maar ze zien niet dat ik daar nadien van moet recupereren en snappen dan soms niet waarom ik niet kan gaan werken nadat ze me met een vriendin in de stad tegenkwamen. Dat ik die dag meer heb neergezeten dan dat ik rondgewandeld heb zien ze niet, dat ik nadien een hele dag amper iets gedaan krijg ook niet. Vroeger trok ik me dat soort reacties heel erg aan maar de laatste tijd probeer ik ze steeds meer van me af te laten glijden. Ik sukkel al met mijn gezondheid sinds ik 9 jaar was en heb sinds mijn 14de elke dag pijn. Hierdoor kan ik dat ondertussen ook vrij goed verbergen. Voor de mensen die me kennen doe ik dat uiteraard niet, maar doordat ik vroeger een aantal keren ben beschuldigd geweest van komedie spelen heb ik de neiging om die pijn zoveel mogelijk te verstoppen. Stom eigenlijk hé dat sommige mensen dat denken wanneer ze je klachten niet kunnen zien want wat zou ik er nu mee kunnen winnen door te doen alsof?
Klopt als een bus! Ik heb al van op jonge leeftijd geprobeerd om zo weinig mogelijk te oordelen over mensen. Iedereen de kans te geven die ze verdienen. En sinds die burn-out ben ik me daar nog veel bewuster van.
Ik heb nog geen burn-out gehad, maar veel van wat jij schrijft is herkenbaar. Ik moet ook vaak bekomen van dingen die voor andere mensen helemaal niet zo’n energievreters zijn. En niet iedereen begrijpt dat inderdaad…
Met hetzelfde eigenlijk; heel gedisciplineerd leven. Al komt het bij mij niet door een burn-out, maar door angstaanvallen, die door de constante stress die ze met zich meebrengen mijn lichaam stilaan kapot maken als ik niet oplet.
De spontaniteit wordt er zo wel wat uitgeklopt, waardoor ik het gevoel heb niet mezelf te kunnen zijn. Soms voelt het alsof de ziekte bepaalt wie ik ben of toch minstens wat ik doe, in plaats van dat ik degene ben die dat bepaalt. Ach ja. Zo heeft iedereen wel iets zeker?
Heel erg herkenbaar! En wat ik eigenlijk niet verwacht had: dat gevoel van je leven niet meer onder controle te hebben. Of in ieder geval het doel kwijt te zijn. Meer dan een jaar later heb ik dat nog steeds, terwijl ik vroeger zo goed wist wat ik wou en daar naartoe kon werken.
Ik heb dat ook wel. Zoveel dingen willen doen maar er niet in slagen. En vooral die dingen moeten doen die gedaan moeten worden maar geen tijd hebben om tussendoor echt eens leuke dingen te doen.
O ja, heel veel herkenbaarheid hier! Zeker het onbegrip van andere mensen, die vinden dat ze je agenda mogen bepalen… Zij voelen niet wat jij voelt. Lucky them. ’t Is goed dat je de signalen herkent, en er ook naar durft leven. Dat is voor mij soms nog een echt gevecht.