De coronacijfers gaan allesbehalve de goeie richting uit. En ja, ik maak me zorgen. Want ook ik wil graag eens terug uit eten, ik wil graag terug vrienden zien en ik wil graag terug naar de repetities. Maar dat gaat gewoon even niet en ik heb me daar bij neergelegd. Als het moet, zal ik het nog wel een paar weken of maanden volhouden. En als het nodig is ook een derde lockdown, dat zal ook nog wel lukken. Voorlopig doe ik het met heel veel wandelingen en digitale meetings.
Dat zorgt er ook voor dat ik me wel wat erger. Aan iedereen die klakkeloos de regels aan zijn/haar laars lapt, aan wie denkt geen mondmasker te moeten aandoen op eender welke openbare plaats met veel volk of aan iedereen die vloekt, roept en tiert als de maatregelen nog maar eens moeten verstrengen. Of aan zij die ervan overtuigd zijn dat we deze zomer terug op een festivalweide zullen staan.
Het is sterker dan mezelf. Ik heb het er gewoon echt heel moeilijk mee. In mijn hoofd is er maar één prioriteit en dat is die cijfers naar beneden krijgen. En wat ik daarvoor kan doen, dat doe ik met veel overtuiging. Ik werk al maandenlang thuis en ga enkel naar kantoor als het echt niet anders kan. Een stevige uitdaging als je midden in de twee lockdown start op een nieuwe job. Mijn tweewekelijkse uitstap naar de plaatselijke Delhaize is het hoogtepunt van mijn week. En ik beperk mijn contacten zoveel ik kan. Behalve de #bf heb ik niet eens echt een ander knuffelcontact omdat ik anderen niet wil besmetten. Ik probeer tegenover alle anderen afstand te houden waar het kan en plichtbewust een mondmasker te dragen als ik naar kantoor ga of op elke andere openbare plaats met veel volk.
Ik spreek me niet uit over welke maatregelen wel of geen effect hebben. Daarvoor zijn er al wannabe-experten genoeg. Al heb ik wel een eigen idee, maar dat hou ik gewoon liever voor mezelf. Beter zo. Ik geloof in de virologen en ik vind mezelf niet meteen prioritair om een vaccin te krijgen, laat anderen maar eerst, ze hebben het waarschijnlijk meer nodig. Ik hoop alleen dat ons gezondheidssysteem niet weer onder enorme druk komt te staan en dat we een derde extreme piek toch nog ietwat kunnen indijken. Ik gun al het zorgpersoneel rust en herstel. Ik kan alleen maar toekijken en duimen en me blijven aan de regeltjes houden.
Hoe gaat het met jou? Hou jij het nog vol?
Het steekt me ook wel eens tegen, vooral het vooruitzicht van een tweede zomer waarin ik niet zal kunnen reizen. Maar al bij al is dat geen drama en vind ik dat een kleine prijs om te betalen. Ik hou me strikt aan de maatregelen en ben vaak nog strenger, zo voel ik echt geen behoefte om nu een barbecue voor tien man in mijn tuin te gaan organiseren. Ik erger me al een heel jaar aan al die idioten en egoïsten die het alleen maar langer doen duren. Het zij zo…
Blij dat ik niet alleen ben! 😉
Mooie blogpost Katrien! Ik ben het volledig met je eens. Het enige dat we kunnen doen is ons aan de regels houden , volhouden en blijven geloven dat er beterschap op komst is.
Ik vind thuiswerken heel fijn. De balans is veel beter zo zonder reistijd, dus dat is mijn geluk. Ik vind het wel heel jammer dat ik mijn familie in Nederland niet kan zien. Ik blijf voor nu maar hoop houden voor na de paasvakantie. Verder sta ik er net zo in als jij: ik doe wat ik kan om bij te dragen aan de oplossing (en me dus ook aan de maatregelen te houden). Ik probeer niet meer te kijken naar wat anderen doen, want dat frustreert alleen maar.
Een opinie die we weinig horen. Maar ik denk er precies hetzelfde over!
Ik hoop keihard op een vaccin zodat we deze waanzin snel achter ons kunnen laten. Ik heb het echt gehad met dat virus en de maatregelen, maar nog méér met mensen die er zich niet aan houden. En dat is zowat iedereen in mijn omgeving, als ik dat zo hoor/lees/zie. Dan voelen mijn eigen inspanningen zo nutteloos en ben ik precies altijd de zaag.
Heel herkenbaar, zeker dat laatste! Ik heb vaak ook het gevoel dat ik het enige sukkeltje ben dat zich aan de regels houdt.
Nee, you’re not alone! *vuistje*