Struggle of life

Wat écht luisteren kan doen

Een oor dat luistert

Eind september 2020 was het daar plots. Het coronabeestje, in mijn lijf. Ik heb nog altijd geen idee waar we het opraapten, behalve om te werken bleven we in ons kot. Maar eens dat virus verteerd was, waren daar plots ook extra kilo’s. 10 om precies te zijn, op 3-4 maanden tijd. Je zou het me niet nageven als je ziet wat er op mijn bord ligt. Maar ze waren er wel. En toen begon de strijd.

Ik ben al heel mijn leven aan de stevigere kant. ‘God’ gaf me brede heupen en brede schouders, ik kan er weinig aan veranderen. En ik legde mij daar al een hele tijd geleden bij neer. Maar ik wist dat ik gevoelig was voor de kilo’s dus ben ik me al heel mijn leven bewust van welk eten ik in mijn mond stop. Als er een paar kilo’s bijkwamen, wist ik altijd van waar die plots kwamen. Teveel uit eten, teveel koeken of teveel feestjes met chips en drank. Ik moest het nooit ver gaan zoeken. Gelukkig sport ik al een jaar of 10 regelmatig, dat maakt het net iets makkelijker om dat gewicht onder controle te houden. Sinds een jaar of drie richt ik me ook op gezond en meer intuïtief eten. Geen dieet, wel een gezond voedingspatroon. Daardoor stabiliseerde ook mijn gewicht.

Toen was daar corona. Een dag of 4 slapend op de zetel, koorts, een wat vreemde hoofdpijn die zich vooral op mijn oogbollen richtte en compleet uitgeput boven aan de trap komen. Ik kwam er relatief goed vanaf. Al moest ik dat sporten wel van nul terug opbouwen, mijn conditie was redelijk goed, maar in 10 dagen was ze volledig verdwenen. 5-6km lopen werd 1-2km wandelen en blij zijn dat je terug thuis bent. Maar stapje per stapje geraakte ik er wel weer. En die opbouw ging met rasse schreden vooruit.

Maar tegelijk waren daar die kilo’s. In no time gaf de weegschaal 10 kilo extra aan. Het was alsof elk ‘zondigmoment’ permanent aan mij bleef kleven. Met goed opletten en nog meer te focussen op gezond kon ik het stabiliseren, maar er verdween geen enkele kilo opnieuw. Dus trok ik naar de huisdokter. Uit een bloedtest kwam hier en daar een afwijkende waarde naar boven (bv. teveel cortisol), maar geen enkele die echt een duidelijke oorzaak kon zijn voor het gewicht. Ik had nu ook niet bepaald het meest stressvrije jaar achter de rug. Dus kreeg ik voor de zekerheid toch een doorverwijzing naar endocrinologie.

Een onderzoek en een aantal testen later, kreeg ik de uitslag van de endocrinoloog: “Alles is in orde, meer sporten en gezonder eten en dat komt wel goed.” Daar moest ik het mee doen. De kous was af en ik had geen oplossing. Ik voelde me toen vooral iemand die dacht dat ze met elke dag chips en McDonalds te eten zou afvallen (wat blijkbaar echt wel kan!). Op dat moment at ik al 3,5 jaar gezond en sportte ik 5 tot 6 keer per week. Nu gij. Insert een half jaar van piekeren, frustratie, nog meer sporten en nog gezonder eten. En soms ook eens denken ‘foert, ik eet die zak chips gewoon helemaal leeg’. Niet echt bevorderlijk voor de kilo’s, I know.

Na Nieuwjaar, begin dit jaar, had ik het ermee gehad. Ik moest en zou hulp vinden. Dus klopte ik terug aan bij de diëtiste die me 4 jaar geleden op het pad van gezonde voeding zette. Ze kende me al een beetje, ze luisterde vooral. Ze luisterde écht, geïnteresseerd, meelevend. En vooral, ze ging met mij op zoek naar de mogelijke oorzaak. Na wat testjes en metingen kwam er een eerste, voorzichtige conclusie. Maar ook de tip om eens een osteopaat te raadplegen omdat mijn nek en schouders ook wel een zwak punt zijn. Dus maakte ik een afspraak en ging langs. Ik was onder de indruk. Nog iemand die écht luisterde, maar vooral: uit de testen van de osteopaat kwam dezelfde conclusie naar boven als die van de diëtiste. Onafhankelijk van elkaar, zonder te weten wat de ander gezegd had. Ik zag na meer dan een jaar toch eindelijk een lichtpuntje. Restjes van oude ziektebeestjes gooien blijkbaar al eens roet in het eten als je corona hebt gehad. (Ik bespaar je mijn medische voorgeschiedenis, dit is de samenvatting 😉.)

Ik kreeg van beiden voedingstips om mee aan de slag te gaan. Ik eet intussen 6 weken lactosevrij, zoveel mogelijk glutenvrij, vegan waar het kan, zonder zetmeel, cacao, eieren, tomaat, paprika … Kortom, het doel is vooral om mijn lever te sparen en alles te laten verwerken wat er in mijn lijf is achtergebleven. De resultaten zijn navenant. En ja, dat cijfer op de weegschaal is just a number. Maar als het mentaal begint te wegen, kan het ook frustrerend zijn. Als stilaan elk kledingstuk uit je kleerkast te klein wordt, word je daar niet bepaald vrolijk van.

Ik ben vooral dankbaar. Omdat er mensen zijn die wel de tijd genomen hebben om te luisteren na de teleurstelling van vorig jaar. Die me serieus namen en me niet zomaar afwimpelden. Die mij het gevoel gaven dat mijn bezorgdheid terecht was. En die me op juiste pad hebben gezet om van dat slechte gevoel af te geraken.

Disclaimer: Voor de duidelijkheid, dit is geen pleidooi om de medische wereld af te wimpelen en voor een alternatief pad te kiezen (die opmerking kreeg ik intussen al een paar keer). Ik geloof nog altijd keihard in de traditionele geneeskunde en het zal altijd mijn eerste stap zijn, ongeacht wat ik meemaak. Ik ga op aanraden van de diëtiste trouwens binnenkort langs bij de huisdokter voor nieuwe bloedtesten. Het is wel een pleidooi om je niet zomaar neer te leggen bij een situatie waar je je niet gelukkig in voelt. De mensen die me begeleiden (zowel de diëtiste als de osteopaat) zijn een kei in hun vak, ik heb ze met veel zorg uitgekozen en gepolst bij anderen naar hun ervaringen.

Getagd ,

11 gedachten over “Wat écht luisteren kan doen

  1. Sinds ik vorig jaar mijn enkel brak en nu nog steeds niet ver kan lopen, zijn er bij bij mij ook heel wat kilo’s bij gekomen. Ze er af krijgen lukt mij ook niet. Ook ik ben mijn hele leven al flink, heb heel wat diëten gedaan, maar nooit slank geworden.Momenteel zit het me in de weg en hoop dat het nu, het weer opknapt en ik weer meer kan doen buiten, er toch wat af gaat. Misschien moet ik er ook eens over gaan bloggen als stok achter de deur, want ja ik heb wel een zwak voor bv wat lekkers bij de koffie………

    1. Het kan echt een struggle zijn. En ik kan soms heel jaloers zijn op slanke mensen die ik bij elke koffie een koekje zie eten of zonder erg elke week een zak chips opeten. 🙈

  2. Het leven is op dat vlak echt niet eerlijk. Als ik zie wat mijn superslanke collega’s allemaal mogen eten zonder bij te komen… Super frustrerend voor jou dat daar dan plots extra kilo’s waren zonder oorzaak. Ik ben blij dat je mensen hebt gevonden die je konden helpen!

  3. Ik was vroeger zo’n slanke den die kon eten wat ze wilde.
    Maar dat is dus niet meer zo. Nu moet ik letten op alles wat ik eet. Deze winter heb ik me laten gaan, er zullen binnenkort weer wat kilo’s afgewerkt moeten worden.
    Frustrerend hè, als ze je zo voortsturen met een advies waar je niks mee bent… Ook al een paar keer gehad bij specialisten, en dan ga ik bij mijn huisarts, die zich eens comfortabel placeert in zijn stoel en gaat brainstormen voor oplossingen. Die mens ben ik eeuwig dankbaar.

    1. Ik ben in het verleden altijd bij de juiste mensen terecht gekomen denk ik. Het was de eerste keer dat ik echt vond dat iemand me zomaar wandelen stuurde.

      1. Ik heb het een gehad bij mijn gynaecoloog. Ik zei dat ik migraine had van de pil, en zijn antwoord was, “ja, dat heb je met de pil”.
        Dat was de laatste keer dat ik er geweest ben.
        Ik ben een tijd geleden zwaar ziek geweest, en ik vind dat ik met de mentale kant daarvan niet terecht kan bij gynaecologe of oncoloog.
        Gelukkig is daar mijn huisarts 🙂

  4. Je moet echt geluk hebben op medisch vlak hé. Enerzijds het geluk om geen gezondheidsproblemen te krijgen maar als je daar dan toch mee wordt opgezadeld dat er mensen klaarstaan die echt naar je luisteren. Ik ben dan ook blij voor je dat je uiteindelijk bij zo’n mensen bent terechtgekomen en dat de aanpassingen er voor zorgen dat je je weer een pak beter voelt. Gek ook hoe snel we kunnen bijkomen en hoeveel moeite het kost om datzelfde gewicht er nadien weer af te krijgen hé. Ik heb het misschien al een keer gezegd maar toen ik met een bepaalde medicatie gestart ben ben ik op 3 maanden tijd 9 kilo bijgekomen. Het is bij mijn weten de enige logische verklaring voor die plotse gewichtstoename maar ze vonden dat toen in het ziekenhuis ook heel gek klinken. De andere extra kilo’s kwamen er stelselmatig bij en hebben jammer genoeg nog niet besloten om uit zichzelf te verdwijnen.

  5. Ik lees dit nu pas maar ga toch nog reageren 🙂 Herkenbaar, maar dan niet in verband met de kilo’s. Tijdens mijn zwangerschap enorme bekkenpijn gehad, 9 beurten bij de kine tot die mens het zelf ook niet meer wist. Hij verwees mij door naar een andere kine die mij op haar beurt doorverwees naar mijn osteopaat en ineens, na 2 sessies was ik van mijn CHRONISCHE lage rugpijn af waarvoor ik al tien jaar af en aan naar de kine ging. Sindsdien ga ik eigenlijk bijna standaard naar mijn osteopaat als ik iets heb van pijntjes. En een paar van mijn collega’s gaan naar een osteopaat die hen van hun hooikoorts en allergieën afgeholpen heeft.
    Niets slecht over mijn huisarts ook maar ik vind dat de medische wereld wel met wat oogkleppen op werkt. Ik wil dat zo nooit opdringen aan mensen maar ik zou echt tegen iedereen zeggen: ga eens naar een osteopaat.

    Ben blij dat je de gepaste hulp hebt gekregen. Valt het aangepaste voedingspatroon inbouwen mee?

    1. Ja klopt wat je zegt. Als je zelf niet doorzet en andere (betrouwbare) manieren zoekt, blijf je er soms gewoon mee zitten. De voeding was in het begin best pittig. Want in alle ‘normale’ dingen zat wel iets wat ik beter niet at. Maar intussen heb ik wel redelijk mijn draai gevonden!

Geef een reactie