Morgen zwaait België Cancellara uit. Met Ciao Fabian geven ze hem het eerbetoon dat hij verdient. Fabian Cancellara zet een punt achter zijn carrière. Een mooie carrière, een succesvolle carrière. Een carrière die menig wielerhart veroverd heeft. Ook het mijne.
Geen idee wanneer Cancellara mijn koersherinneringen is binnengeslopen. Het lijkt wel alsof hij er altijd geweest. Toch is Cancellara nog zo’n koereur van de oude stempel. Eentje die gaat, aanvalt en rijdt alsof zijn leven er vanaf hangt. Een hardrijder, een klassiek renner maar even goed een excellent tijdrijder. Iemand om naar op te kijken. En dat heb ik altijd wel gedaan. Met veel bewondering voor zijn kunnen, zijn atletisch vermogen. Een streling voor het oog op de fiets.
De sympathieke Zwitser vond in Vlaanderen een tweede thuis. Zowel op als naast de fiets. Met een terrein dat voor hem soms een speeltuin leek. En met het volk dat voor hem supporterde als was hij een Vlaming. Er zullen weinig buitenlanders zijn die een speciale afscheidsviering krijgen in het Kuipke in Gent. Maar hem, hem wordt het gegund. En verdiend. Je bent niet zomaar jaar na jaar één van de betere renners in Vlaanderens mooiste.
Maar Cancellara moest ook afrekenen met veel pech. Valpartijen gooiden meer dan eens roet in het koerseten. Als je op zo’n moment kan blijven terugvechten, niet opgeeft en er gewoon weer voor gaat, dan ben je een echte klasbak. Een klasbak die steeds terugkeerde naar het hoogste niveau. Denk maar aan zijn Olympische titel afgelopen zomer. Op het einde van je carrière nog zoiets verwezenlijken is uniek. Het getuigt van karakter. Van doorzettingsvermogen.
De koers gaat de winter in maar zal in het voorjaar terugkeren zonder Fabian Cancellara. Een beetje een gemis maar het leven gaat verder. En wie weet heeft hij met Jasper Stuyven wel de perfecte opvolger gevonden. De koers neemt afscheid van Cancellara, Vlaanderen wuift hem uit. We gaan je missen Spartacus! Ciao Fabian.
