Het was Mieke van Miekids die me onlangs een vraag stelde over mijn muzikale carrière in mijn ‘Vragen staat vrij’-post. Goeie vraag, want eigenlijk heb ik het hier zelden over mijn muzikale avonturen. Al schreef ik wel al eens een blog over ‘Waarom ik als muzikant alles ben dat ik als persoon niet ben’. Hoog tijd om daar verandering in te brengen dus. Mijn ‘muzikale carrière’ in een notendop.
Ik was een jaar of 7-8 toen ik mijn eerste stapjes zette in de muziekwereld. Het was de plaatselijke harmonie die notenleerlessen organiseerde. We waren met zo’n 25 om te starten. Bijna 30 jaar later ben ik nog veruit de enige van die groep die nog speelt. Na twee jaar in de lokale muziekschool stapte ik over naar de ‘grote’ school in de stad. Bij de inschrijving moest je een instrument kiezen. In mijn hoofd zat al lang klarinet. Maar op het moment van de inschrijving zei mijn hoofd saxofoon. Het werd sax en het is nooit veranderd. Love at first sight en al. En hoewel die overstap naar de écht muziekschool best wel een grote stap was (het niveau lag er toch nog een trap hoger), kon ik snel inpikken.
Op dat moment waren er in de muziekschool weinig saxen. Dus degene die er waren werden zowat overal ingeschakeld. Zo belandde ik als kleine drup al snel in het harmonie-orkest van de muziekschool. Tussen de grote jongens en meisjes die bijna afgestudeerd waren. Het eerste jaar liep ik er keihard verloren (klein, braaf, introvert, onder de indruk en verlegen). Dat muziekkarakter is sowieso in de jaren daarna gevormd. Als enige sax ben je al snel op jezelf aangewezen. En dan is het kiezen: afdruipen of karakter kweken. Gemakkelijk gezegd trouwens, dat karakter kweken is mij op andere vlakken veel minder goed gelukt ;).
Ik speelde ook al snel mee in de plaatselijke harmonie (die ondertussen niet meer bestaat). Dat was in het begin redelijk comfortabel. Als je met 7 saxen bent, kan je je al eens makkelijker wegstoppen. Maar ook van die 7 bleef al snel niet meer veel over. Na een jaar of 2-3 waren we nog met 2, een paar jaar later zat ik vaak alleen. Hallo, plantrekkerij. Gelukkig werd de kweekvijver daarna terug aangevuld :).
Als muzikant kreeg ik de klassieke scholing. Zelfs op een relatief modern instrument. 11 jaar notenleer, 9 jaar instrument, 6 jaar samenspel/kamermuziek/harmonie-orkest. Soms vind ik het een gemiste kans. Ik ben een goeie amateur, maar vraag me niet om te improviseren want dat kan ik niet. Geef me een partituur voor mijn neus en ik zal ze in 95% van de gevallen zo goed als foutloos kunnen spelen. Ik werd er wel een kei in zichtlezing door. Voor de niet-kenners: een zichtlezing is ‘op het zicht spelen’, als in je krijgt je partituur niet om in te studeren op voorhand maar speelt ze gewoon van de eerste keer mee. Veel spelen (in alle mogelijk ensembles) en weinig thuis oefenen levert soms ook gewoon goeie dingen op ;).
Ik speelde eerst mee in één harmonie. In 2008 kwam er daar nog een tweede bij, een half jaar later nog een derde. Pittig en een grote puzzel als je het concertseizoen begint, maar ik heb er wel enorm veel uit geleerd. Ik heb mijn muzikale grenzen daardoor enorm kunnen verleggen. Intussen beperk ik het nog tot één harmonie. Dat heeft ook weer met die bewustwording te maken. Soms moet je gewoon keuzes maken.
Een jaar of 12 geleden breidde ik wel nog een vervolg aan mijn muzikale carrière. In september 2010 trok ik terug naar de muziekschool. Deze keer om er hoorn (Franse hoorn) te leren spelen. Van koperinstrument had ik als houtblazer weinig kaas gegeten. Dan kan je het maar beter gaan leren bij de experts. En zo speelde ik dus drie jaar Franse hoorn. Niet onaardig zelfs, ik studeerde na drie jaar af in de middelbare graad met 87%. In tegenstelling tot op sax moest ik op hoorn wel oefenen om mee te zijn. Maar het was te moeilijk te combineren met saxofoon, het ene beïnvloedde het andere. En dat was het mij niet waard. Dus ik stopte na 3 jaar.
Op dit moment speel ik nog mee in één harmonie. En af en toe zing ik al eens in ons gelegenheidskoor met collega-muzikanten uit de harmonie. Dat is meer dan genoeg. Ik ben blij dat ik nog steeds aan de slag kan met iets waar ik vroeger best wel veel tijd en energie in gestoken heb. Het oefenen heb ik al lang opgegeven. Op vrijdag repeteren we twee uur, bij gelegenheid organiseren we eens een deelrepetitie (met een deeltje van de muzikanten om gericht te oefenen) en voor de rest speel ik af en toe eens een concert. That’s it.
Music was my first love and it will be my last is dus het mooiste motto dat ik voor mezelf kan bedenken. Muziek heeft me zelfvertrouwen gegeven, heeft me vrienden opgeleverd die nog altijd aan mijn zijde staan en is de leukste vorm van ontspanning. Het is mijn manier om creatief bezig te zijn naast schrijven.
Wat doet muziek voor jou?
Muziek is voor mij vooral iets om gewoon van te genieten. Ik heb geen muziekschool gevolgd en speel geen instrument, soms vind ik dat echt wel jammer.
Amai, zo knap dat je het hebt volgehouden en nog steeds in een harmonie meespeelt. Ik heb 9 jaar Hobo gedaan, al mijn jaren uitgedaan, maar toen was ik het zo beu dat ik het nooit meer gespeeld heb. Best wel jammer eigenlijk nu. Maar ondertussen zing ik in een koor, dus muziek blijft ook heel belangrijk voor mij.
Ik heb er wel altijd uitdaging in gevonden. Het is een soort gestructureerde activiteit om vrienden te zien. Beter voor een hoogsensitieve introvert als mezelf. 😄
Ghooo dat is toch altijd kippenvel als ik zo’n harmonie hoor. Zeker als er zo’n eigentijdse hits als Euphoria gespeeld worden. Hoe voelt dat eigenlijk, als je daar zo zit op een concert? Ik stel het me voor als: alsof je vleugels hebt, en dan maal 10 ofzo 🙂
Beetje stom dat ik me nu op mijn 42 pas realiseer dat dat een geweldige energiegever had kunnen zijn voor mij; helemaal opgaan in muziek, samen met al die anderen, zonder dat er veel verbale communicatie aan te pas komt.
ik heb ook lange muziek academy carrière achter de kiezen. Ik herken het wanneer je zegt dat je in grotere groep je meer kon wegsteken (hallo moeilijke stuk…even playbacken in de grote groep) maar dat de ervaring helemaal anders is als je met weinig bent. Daarom deed ik veel liever kamermuziek. Ik heb nooit echt in harmonie geweest, en ook nooit gespeeld buiten de muziekacademy zelf.
Ik moest wel altijd flink oefenen en deed dat heel gedisciplineerd. Dus ik was vrij “goed”, maar het kwam helemaal niet spontaan of intuitief. Bijgevolg ben ik nadat ik in de hogere graad afgestudeerd was compleet stilgevallen. Als er niemand is die me nieuwe partituren voedt, en corrigeert en coacht, dan zit ik direct vast. En zo vrijblijvend blijven les volgen, daar is niet echt plaats voor aan de muziekacademy. Dan is het toch wel bijzonder jammer dat er zo’n strikt parcours is. Mijn dwarsfluit is na 10 jaar zeer intensief gebruik nu inmiddels al 15-20 jaar aan het stoffen in de kast. Erg wel eh.
dus keitof dat jij wel nog steeds actief bent in een harmonie. Ook wel leuk dat je een 2e instrument gedaan hebt.