Struggle of life

Een Duracellkonijn met een platte batterij

Burn-out is not a condition that gets better being ignored. Nor is it any kind of disgrace. On the contrary, it’s a problem born of good intentions. – Herbert J. Freudenberger

Soms denk je dat een onuitputtelijk vat vol energie bent. Ik waande me een Duracellkonijn (zoals Eva Daeleman het onlangs zo mooi uitdrukte). Een drukke job, 25 hobby’s (te nemen met een korreltje zout) en een superleuke groep vrienden waar ik graag regelmatig mee afspreek. Ik genoot van alles en deed alles met even groot plezier. Neen zeggen, dat was een opgave. Fear of missing out, noemen ze dat dan zeker?

Ik was overal graag bij. Niet noodzakelijk tot de laatste man maar wel al snel tot in de late uurtjes. Nachten van 8 uur slaap werden al snel nachten van 5-6 uur slaap. En zelfs in de nachten dat ik wel langer kon slapen, had ik moeite. Draaien en keren om in slaap te vallen en heel vroeg in de ochtend weer wakker.

Quote Anchor
© Pinterest

Tot je op de duur graag nog alles wil doen, maar het gewoon niet meer gaat. Je probeert, je klampt aan maar het lijf wil niet meer. Half september ging bij mij figuurlijk het licht uit, het energievat was letterlijk leeg. De batterij van het Duracellkonijn helemaal op. Ik kon niet meer verder en een doktersbezoek was noodzakelijk.

Het verdict kwam hard aan: burn-out. Een veel te hoge bloeddruk, geen fut meer, slaapproblemen, vaak hoofdpijn, spierpijnen, een hoofd dat aan 100 per uur draait, momenten van paniek … Kortom, 1001 signalen die wezen in dezelfde richting. Ik werd onmiddellijk twee weken op non-actief gezet. Alles wat prestatiegericht was, moest ik mijden (stoppen met werken, niet lopen, in principe zelfs geen concerten meer spelen). Mijn planning werd stevig overhoop gehaald.

Ik viel terug op rusten (maar toch niet slapen, want slapen was voor ’s nachts), lezen, wandelen, kleuren, puzzelen … En zelfs dat was een opgave met een rusteloos hoofd. Ik heb terug moeten leren lezen, me terug moeten leren concentreren. Ik moest terug een gezonde slaaphygiëne aanleren want medicatie dat weigerde ik (ik ben immers niet zo’n pillenfan). Ik vluchtte weg van teveel prikkels, zelfs het kletterende geluid van de afwas kon m’n hoofd niet meer aan. Zelden deed stilte zoveel deugd. Ik ben vaak gewoon de Haspengouwse velden ingetrokken of het bos van Nieuwenhoven. De natuur, de stilte, de rust. Ik heb dagen muziek gemeden. Muziek die me zo dierbaar was.

Na twee weken werd ik weer verwacht bij de dokter. Mijn lichaam vertoonde alle tekenen van een voorzichtig herstel. Het ging de goeie richting uit maar ik was duidelijk nog niet voldoende hersteld. Nog 3 extra weken out dus … Het eerste moment een grote ontgoocheling maar achteraf besef je dat het noodzakelijk was.

Ik voelde dat het stilaan beter ging. Mijn nachten werden stilaan nachten van 7 uur slaap, de concentratie keerde langzaam terug en het besef was er dat er dingen moesten veranderen. Ik had weer zin om er in te vliegen, om dingen te doen. Toch wist ik dat ik nog heel hard zou moeten oppassen. Samen met een 2 ‘coaches’ ging ik aan de slag om mezelf terug stevig op de rails te krijgen.

Eind oktober kreeg ik dan groen licht om aan de slag te gaan. Onder voorwaarden: halftijds thuiswerk en het tempo laten zakken. Een opluchting voor mezelf.

Intussen ruim 3 maand terug aan de slag. Wat heb ik uit m’n burn-out geleerd?

  • Dat ik toch nog een tijdje nodig zal hebben om weer helemaal de oude te zijn, een burn-out is niet weg van vandaag op morgen.
  • Dat ik meer nee zal moeten leren zeggen.
  • Dat ik minder perfectionistisch moet zijn, dat heel goed vaak perfect genoeg is.
  • Dat ik op gepaste tijden gewoon een rustpauze zal moeten inlassen, zeker als het lijf aangeeft dat het genoeg geweest is.
  • Dat ik heel wat vrienden heb die mij al die tijd ongelooflijk gesteund hebben en veel begrip hebben opgebracht.
  • Dat er evenveel vrienden zijn die er nooit iets van begrepen hebben en dus bijzonder weinig begrip opbrachten.
  • Dat ik ongelooflijke collega’s heb die mijn afwezigheid zo goed mogelijk hebben opgevangen.
  • Dat ik hier sterker uitkom en mijn les wel geleerd heb.
  • Dat ik momenten van veel prikkels moet compenseren met momenten van absolute rust en stilte, van alleen zijn.
  • Dat er niks mis is met af en toe gewoon aan jezelf te denken.

Wat is er nu veranderd voor mij?

  • Ik hou mijn planning heel goed in het oog en zorg voor minstens één vrije avond per week. In het weekend probeer ik naast wat leuke activiteiten nog tijd over te houden voor mezelf. Momentjes dat ik me terug kan trekken met een boek om mijn hoofd wat rust te geven.
  • Ik heb minder moeite om nee te zeggen op uitnodigingen. Ik hoef niet noodzakelijk meer overal bij te zijn. En als ik voel dat ik rust nodig heb, bel ik af en ik voel me daar niet meer schuldig over. Echte vrienden begrijpen dat en maken daar geen probleem van.
  • Ik maak voortdurend to do-lijstjes en werk die stap voor stap af. Geen tien dingen tegelijk meer, maar een per een aanpakken en afwerken. Mijn productiviteit vaart er wel bij.
  • Ik ben mentaal een heel stuk rustiger geworden. Mijn hoofd heeft terug een evenwicht gevonden en kan zich concentreren als het nodig is.

Een burn-out, daar genees je niet van van de ene dag op de andere. Het is een proces, een weg die je moet afleggen. Met vallen en opstaan. Maar stilaan worden de dipjes, moeilijke momenten zeldzamer en stijgt het aantal goeie momenten.

Ik was zotcontent om terug aan het werk te kunnen. Maar ik weet dat ook daar niemand in mijn plaats ‘neen’ zal zeggen en ik dus af en toe mijn grenzen eens moet bewaken. Het is een zegen als je dan kan samenwerken met een topploeg (merci collega’s!). Ik geniet terug van eindredactie, vind weer plezier in de leuke momentjes tussendoor. En ik probeer het opnieuw te combineren met een paar van mijn favoriete hobby’s. Het ziet er goed uit, al spreek ik voortaan altijd met twee woorden.

Getagd

28 gedachten over “Een Duracellkonijn met een platte batterij

  1. Ik zit van begin december thuis en voel me nog lang niet klaar om weer te gaan werken, krijg een paniekaanval als ik er maar aan denk…. Het zit heel diep en ik heb nog een hele lange weg te gaan….

    1. De huisarts schatte een volledig herstel op 8 maanden, maar is ook afhankelijk van persoon tot persoon. En afhankelijk van de oorzaken. Niet iedereen heeft dezelfde soort burn-out en niet iedereen herstelt even vlot. Vooral je tijd nemen, aan jezelf denken en voor de rest alles z’n gang laten gaan. Veel succes in elk geval!

Geef een reactie